Hipochondria, znana również jako zaburzenie hipochondryczne lub zaburzenie somatyzacyjne, to rodzaj zaburzenia psychicznego, w którym osoba ma przekonanie, że cierpi na poważne choroby, pomimo braku rzeczywistych medycznych dowodów na ich obecność. Osoby z hipochondrią często są przekonane, że mają poważne choroby, takie jak nowotwory, choroby serca czy schizofrenia, mimo braku obiektywnych dowodów medycznych na ich istnienie. To przekonanie jest wyjątkowo trwałe i nie podlega przekonaniu naukowemu czy logicznemu.
Objawy hipochondrii:
Obsesyjne myśli o chorobach: Osoby hipochondryczne mają nawracające myśli o poważnych chorobach i ich objawach.
Nadmierna troska o zdrowie: Osoby z hipochondrią są nadmiernie zainteresowane swoim zdrowiem i szukają ciągłej informacji medycznej.
Stałe badania i wizyty lekarskie: Osoby hipochondryczne często podejmują nadmierne działania w celu potwierdzenia swoich przekonań o chorobie.
Nadwrażliwość na ciało: Osoby hipochondryczne interpretują nawet najdrobniejsze objawy jako znaki poważnej choroby.
Przejmowanie się wynikami badań: Osoby hipochondryczne mogą nie wierzyć w negatywne wyniki badań i szukać dodatkowych potwierdzeń choroby.
Ciągłe szukanie pomocy medycznej: Osoby hipochondryczne często obchodzą różnych specjalistów, niezależnie od wyników i diagnoz.
Zmniejszona jakość życia: Hipochondria może prowadzić do izolacji społecznej i trudności w funkcjonowaniu codziennym.
Możemy podzielić objawy hipochondrii na trzy główne grupy:
Przekonanie o chorobie: Osoba cierpiąca na hipochondrię jest przekonana, że jest bardzo poważnie chora i nie wierzy lekarzom, którzy mówią, że jest inaczej. Pomimo wielu wizyt lekarskich i przeprowadzonych badań, utrzymuje przekonanie o swojej chorobie.
Obawy przed chorobą lub jej rozwojem: W tej grupie znajduje się zwiększony niepokój u pacjenta, który pojawia się w momencie, gdy słyszy informacje dotyczące podatności na chorobę. Osoba stale martwi się o rozwój choroby i szuka dowodów na jej istnienie.
Zatroskanie cielesne: Polega na nadmiernej obserwacji własnego ciała, jego funkcjonowania i kontrolowaniu płynących objawów. Osoba hipochondryczna stale analizuje swoje ciało, zwracając uwagę na każdą drobną zmianę czy objaw, który może być interpretowany jako oznaka choroby.
Dodatkowo, można wyróżnić dwa typy pacjentów z zaburzeniem hipochondrycznym, w zależności od sposobu radzenia sobie z lękiem o zdrowie:
Pacjent poszukujący pomocy: Tacy pacjenci często korzystają z opieki zdrowotnej, odwiedzając wielu różnych specjalistów i poddając się licznej diagnostyce. Ta działalność ma na celu tymczasowe złagodzenie lęku, choć niestety nie jest długotrwała.
Pacjent unikający pomocy: W tym przypadku pacjent unika kontaktu ze specjalistami, obawiając się, że potwierdzą oni obecność choroby, w którą pacjent jest przekonany. Osoba unika konfrontacji, aby nie potwierdzić swoich lęków.
Przyczyny hipochondrii.
Hipochondria, czyli zaburzenie hipochondryczne, ma różnorodne przyczyny. Czynniki psychologiczne, takie jak lęk i niepokój związane z własnym zdrowiem oraz nadinterpretowanie drobnych objawów jako znaków poważnej choroby, odgrywają istotną rolę. Dodatkowo, traumatyczne doświadczenia zdrowotne, wpływ otoczenia lub czynniki genetyczne mogą przyczyniać się do rozwoju tego zaburzenia. Niektóre cechy osobowości mogą predysponować do hipochondrii. Osoby perfekcjonistyczne, które mają trudności z tolerowaniem niepewności oraz osoby z tendencją do nadmiernego analizowania i przypisywania znaczenia drobnym objawom mogą również być bardziej narażone na ten rodzaj zaburzenia. Przeżycie poważnej choroby lub śmierć bliskiej osoby z powodu choroby może prowadzić do nasilenia lęku związanego z własnym zdrowiem. Osoba może obawiać się ponownego doświadczenia takiego traumatycznego zdarzenia i stać się nadmiernie zaniepokojona swoim stanem zdrowia.
Hipochondria może być wynikiem skomplikowanej interakcji różynych czynników, które prowadzą do nadmiernej troski o zdrowie i przekonania o chorobie.
Autor: Aleksandra Stram